Op de valreep van de tijd dat we elkaar nog gelukkig nieuwjaar mogen wensen, schrijf ik mijn eerste blog van 2017.
Bij deze wens ik iedereen dan ook een jaar vol muziek, geluk en liefde.
Een nieuw jaar brengt een uitgelezen mogelijkheid om het voorgaande jaar te evalueren en voor het komende jaar een nieuwe koers uit te zetten.
Dat is iets waar ook ik juist hard mee bezig ben, niet alleen op persoonlijk vlak, maar vooral ook op professioneel gebied.
Sommige mensen zouden het een goed voornemen noemen, voor mij komt het alleen toevallig zo uit dat ik er op 1 januari mee heb kunnen beginnen: het écht opzetten en uitwerken van mijn bedrijf en met nieuwe inspiratie marketingtechnieken voor mijn scriptie uitproberen. Met als einddoel (en hopelijk op 31 december van dit mooie nieuwe jaar) veel nieuwe mensen waarop ik mijn passie voor en kennis van muziek en orgels mag overbrengen.
Ik ben van mening dat muziek maken voor ieder mens belangrijk is. Ik heb het in een veel te ingewikkeld artikel al eerder met jullie gedeeld, maar muziek heeft zowel invloed op onze lichamelijke als op onze geestelijke gesteldheid. Het traint inlevingsvermogen, fijngevoeligheid, alertheid en compassie voor de medemens, kortom alles wat ons onderscheidt van het primatenbestaan.
Bij mij heerst de overtuiging dat mensen alle kennis die zij in hun leven nodig hebben voor een waardig bestaan, daadwerkelijk al in bezit hebben. Je bent als perfect mens geboren, maar wordt beïnvloed door externe factoren waardoor zelfs de meest basic dingen, zoals een natuurlijke ademhaling, in de vergetelheid kunnen raken.
Wanneer je je daarvan bewust bent kun je terug komen bij je meest authentieke zelf. In de dispokinesetherapie die ik aanbied, gaan we daar samen naar op zoek. Door terug te keren naar jouw meest natuurlijke houding ontstaat de ruimte om vrij te musiceren, zonder oordeel over klank, je houding, of eventuele pijnklachten in je lichaam.
Dit voer ik ook door in mijn andere lespraktijken. De eigen ontwikkeling van de leerling staat voorop, leren muziek maken zonder beperkingen, en vrij de ruimte voor eigen interpretatie en fantasie.
Hoe gek het ook klinkt, deze compassie, en het geduld dat ik kan opbrengen voor mijn leerlingen en anderen in mijn omgeving lijkt eindeloos. Maar tegenover mezelf vergeet ik het maar al te vaak.
Misschien moet ik dan dit jaar toch maar een goed voornemen voor dit jaar op de hand nemen: het oefenen in compassie voor mezelf, zoals ik dat ook voor anderen heb.
Reactie schrijven