Onder veel van mijn, net van het conservatorium afgestudeerde, collega's die eveneens lesgeven in de muziek, krijg ik wel eens de vraag wat ik zou doen als één van mijn (toekomstige) leerlingen naar het conservatorium zou willen. Zou ik het ze afraden of zou ik er alles op alles op zetten om hen de benodigde kennis en techniek aan het instrument bij te brengen die ze voor hun toelating nodig hebben?
Met mijn ervaringen met het conservatorium, die echt niet altijd makkelijk en leuk waren en zijn, zou ik het de leerling in kwestie niet aanraden. En toch zou ik mijn leven niet anders willen zien dan het nu is.
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je, voordat je aan het conservatorium begint, een duidelijk beeld moet hebben van hoe je wilt dat je leven eruit ziet. Het ideaalbeeld bestaat namelijk uit de hele dag muziek maken en overal om je heen met muziek bezig te zijn. Het moet je zuurstof en je voedsel zijn wil je het kunnen overleven. Maar dat is niet genoeg.
Ik heb zelf altijd geweten dat ik met kinderen wilde werken, later kwam daar de muziek bij. En nog wat later ontdekte ik dat ik kinderen over het orgel wilde leren. Maar hoe wil je dat doen met een instrument dat bijna niemand nog kent? Toen ik aan het conservatorium begon had ik het droombeeld dat ik fulltime op een muziekschool kon werken, piano- en orgelles geven, andere instrumentalisten en zangleerlingen begeleiden op voorspeelavonden, één keer in de zoveel tijd een concert op een mooi orgel in de buurt en dat zou het dan zo'n beetje wel zijn. En toen zette de crisis door… muziekscholen gingen bij bosjes over de kop, of hebben nog steeds moeite hun hoofd boven water te houden en proppen daarom maar 5 pianoleerlingen in een uur tegelijk in een lokaal met een docent. En vragen daarvoor evenveel van iedere leerling als een volledig jaar collegegeld. Om nog maar te zwijgen over het gemiddeld aantal orgelleerlingen per muziekschool, waarvoor eigenlijk nergens in de omgeving nog twee handen nodig zijn om ze te tellen. Weg droom.
Dus, wat dan?
De grootste droom denkbaar stak zijn kop op. Een eigen muziekschool, onafhankelijk van subsidies waarin iedere leerling zijn eigen weg kan volgen, zich volledig kan ontplooien binnen de muziek en daarbij theaterproducties opzetten voor kinderen in de basisschoolleeftijd zodat zij kennis kunnen maken met het orgel. Met als lange termijn doel dat er weer een generatie na mij zal komen die liefde heeft voor dit instrument, haar waarde en geschiedenis kent en deze hoog in het vaandel wilt zetten.
Al met al steven ik met hoge snelheid nog altijd op een afgrond af die mijn diploma heet. Ik heb totaal geen zicht erop of ik meteen voldoende inkomen zal verwerven om te voorkomen dat ik ergens achter een kassa beland. En toch zou ik deze studie en de muziek voor geen goud hebben willen ruilen voor iets waarmee ik gelijk een baangarantie had.
Dus om terug te komen op de eerste stelling: zou ik mijn leerlingen aan- of afraden naar het conservatorium te gaan: Als zij een duidelijke visie hebben op wat ze ermee willen bereiken en de daarbij behorende portie talent bezitten, zal ik ze niet ontmoedigen. Maar ik zou ze wel een zo realistisch mogelijk beeld proberen bij te brengen van hoe hun toekomst (of toch in ieder geval de 4 tot 6 jaar die volgt) eruit kunnen gaan zien.
Reactie schrijven