Een aantal weken geleden ben ik begonnen als dirigente van een gemengd koor.
En in die paar weken heb ik ontzettend veel geleerd. Over mensen en hoe zij op kleine veranderingen in mimiek reageren.
Maar ik ben me vooral meer bewust geworden van wat muziek eigenlijk is en hoe je dit ervaart.
Vanaf het moment dat ik serieus orgel begon te spelen en de muziektheorie begon te leren, lag de focus op het rationele aspect van muziek. Alles, maar dan ook alles is analyseerbaar. Zélfs hoe je de ultieme muzikale lijn neerzet is analyseerbaar: die noot moet sneller, daar minder vertragen, en daar meer, en die noot moet vloeiend overgaan in de volgende terwijl tussen de andere twee juist een kleine opening moet komen.
Zodra je zelf niet de klank produceert maar leiding geeft aan je instrument (in dit geval het koor) geef je ruimte aan iets wat normaal gesproken overschaduwd wordt door je eigen ratio: je krijgt ruimte om te luisteren.
Tijdens mijn bachelor was één steeds terugkerende opmerking van één van mijn hoofdvakdocenten dat ik moest luisteren en mijn oren bij wijze van spreken halverwege de kerk moest hangen. Ik dacht toentertijd dat dit vanzelfsprekend was, maar niks bleek minder waar. Pas nu ik zelf intensief moet luisteren naar de klank van het koor ben ik in staat om het toe te passen aan het orgel.
Fingers crossed dat dit een extra puntje oplevert op mijn orgelexamen! :)
Reactie schrijven